Ἐνιαύσιον 2005

Τό ἔτος 2005 ὑπῆρξε χωρίς ἀμφιβολία κρίσιμο ἔτος ἀπό ἐκκλησιαστικῆς πλευρᾶς, διότι παρατηρήθηκε μιά διαπλοκή μεταξύ μερικῶν Κληρικῶν καί μερικῶν Δικαστικῶν λειτουργῶν, φανερώθηκε κρίση στό Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων τήν ὁποία χρειάσθηκε νά ἀντιμετωπίση ἡ Σύνοδος τῶν Προκαθημένων τῶν Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν πού συγκλήθηκε στήν Κωνσταντινούπολη, καθώς ἐπίσης παρατηρήθηκε καί κρίση στήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος. Γιά ἕνα μεγάλο χρονικό διάστημα ὅλα τά ΜΜΕ ἀσχολοῦνταν μέ τά θέματα αὐτά καί γίνονταν καθημερινῶς πολλές καί ἔντονες συζητήσεις.

Ὑπῆρξε μεγάλη πρόκληση σέ ὅλους μας καί μέσα σέ αὐτήν τήν προοπτική δέχθηκα πολλές προτάσεις γιά νά ἐκφράσω τίς ἀπόψεις μου γιά τά ἀναφυέντα θέματα. Ἔτσι, ἔγραψα μερικά ἄρθρα καί σχόλια, ἀπήντησα σέ συγκεκριμένες ἐρωτήσεις δημοσιογράφων, καί μερικές φορές συμμετεῖχα σέ συζητήσεις στούς τηλεοπτικούς καί ραδιοφωνικούς σταθμούς. Βεβαίως, πρέπει νά πῶ ὅτι ἐλάχιστες φορές ἀνταποκρίθηκα σέ τέτοιες προσκλήσεις, ἐνῶ καθημερινῶς εἶχα πάμπολλες προτάσεις, γύρω στίς 30-40, τίς ὁποῖες καί δέν ἀποδεχόμουν.

Τά θέματα πού συζητήθηκαν ἦταν ἡ λεγόμενη "κάθαρση τῆς Ἐκκλησίας", ὁ τρόπος ἐπιλύσεως τοῦ προβλήματος στό Πατριαρχεῖο τῶν Ἱεροσολύμων καί ὁ λεγόμενος "χωρισμός Ἐκκλησίας καί Πολιτείας".

Παράλληλα ἀσχολήθηκα καί μέ ἄλλα ἐπίκαιρα θέματα, ἐπειδή τίς περισσότερες φορές πρέπει νά ἀνταποκριθοῦμε στίς ἀπαιτήσεις τῆς μηνιαίας ἐφημερίδος πού ἐκδίδει ἡ Ἱερά Μητρόπολή μας.

Πέρα ἀπό αὐτά τό ἔτος 2005 συμπλήρωσα μιά δεκαετία Ἀρχιερατείας στήν Ἱερά Μητρόπολη Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου καί χρειάσθηκε νά γράψω μερικά κείμενα. Βέβαια, ἐκδόθηκε ἕνα ἰδιαίτερο βιβλίο στό ὁποῖο γίνεται εὐρύτερη ἀναφορά στό ἔργο τῆς ἀρχιερατικῆς δεκαετίας, ἀλλά ἐδῶ περιελείφθησαν τά κείμενα πού ἔγραψα γιά τό θέμα αὐτό.

Ὅλα αὐτά ἀπετέλεσαν τό ὑλικό ἀπό τό ὁποῖο ἀπαρτίζεται τό παρόν βιβλίο.

Ὅμως, τό ὑλικό αὐτό λόγῳ τῆς πολυποικιλότητάς του ἔχει πολλές δυσχέρειες στήν κατανομή του. Σέ ὅλα τά ἄλλα βιβλία τῆς σειρᾶς Ἐνιαύσια ὁ χωρισμός τοῦ ὑλικοῦ ἦταν εὐχερής, ἤτοι κατανεμόταν σέ Ἄρθρα, Σχόλια, Διάφορα, Κηρύγματα. Γιά τό Ἐνιαύσιον τοῦ ἔτους 2005 ὁ χωρισμός εἶναι δυσχερής. Γιά παράδειγμα: Οἱ συνεντεύξεις πού ἔδωσα σέ διαφόρους δημοσιογράφους ἀναφέρονται σέ πολλά θέματα, ἤτοι γιά τήν κρίση στήν Ἐκκλησία, γιά τόν χωρισμό "Ἐκκλησίας καί Κράτους", γιά ἄλλα ζητήματα. Ὁπότε, δέν εἶναι δυνατόν νά ἐνταχθοῦν σέ μιά ἑνότητα, γι’ αὐτό καί ἐτέθησαν σέ διαφορετικές ἑνότητες, ἀνάλογα μέ τήν θεματολογία τους.

Σέ ὅλα αὐτά τά κείμενα, παρά τήν ποικιλία τους, ὑπάρχει μιά κεντρική ἰδέα, ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι Σῶμα Χριστοῦ, ἀλλά ταυτοχρόνως τά μέλη της μπορεῖ νά εἶναι καί ἄρρωστα, ἀφοῦ κάθε μέλος συνδέεται, κατ’ ἀναλογία καί ποικίλους τρόπους, μέ τήν Ἐκκλησία. Ἔτσι, ἄλλοι εἶναι ἅγιοι, ἄλλοι φέρονται πρός τήν ἁγιότητα καί ἄλλοι εἶναι ἄρρωστοι, μέ τήν δυνατότητα νά μετανοήσουν καί νά βαδίσουν τόν δρόμο τοῦ ἁγιασμοῦ. Ἔπειτα, ἡ Ἐκκλησία, κατά τόν λόγο τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, κλυδωνίζεται, ἀλλά δέν καταποντίζεται. Αὐτή ἡ διήκουσα ἔννοια θά φανῆ στά κείμενα τοῦ βιβλίου αὐτοῦ.

Συγχρόνως, ὁ ἀναγνώστης θά μπορέση νά κρίνη τόν βαθμό  τῆς νηφαλιότητος τοῦ συντάκτη τῶν κειμένων αὐτῶν, πού ζοῦσε μέσα στήν ἐκκλησιαστική δίνη, μέσα στήν τρικυμία τῆς θαλάσσης, κατά τήν ὁποία τό πλοῖο κλυδωνιζόταν καί ἦταν ἑπόμενο οἱ ἐπιβάτες, ἄν δέν καταποντίζονταν, νά ζαλίζονταν.

Πολλές φορές σέ τέτοιες ἐκκλησιαστικές κρίσεις σκέπτομαι μιά εἰκόνα. Μεταξύ τῶν ἁγίων ὑπάρχει μιά κατηγορία πού λέγονται κατά Χριστόν σαλοί. Οἱ ἄνθρωποι πού τούς βλέπουν, συνήθως νομίζουν ὅτι εἶναι τρελλοί καί τούς ἐλεεινολογοῦν, τούς περιφρονοῦν, τούς περιπαίζουν, ὅμως αὐτοί ἔχουν μέσα τους τήν ζωή τοῦ Θεοῦ, τήν κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Μέ αὐτήν τήν εἰκόνα πολλές φορές φαίνεται στά μάτια τοῦ κόσμου ἡ Ἐκκλησία. Τήν θεωροῦν ὡς σαλή, ἀλλ’ ὅμως αὐτή συνδέεται μέ τόν Χριστό πού εἶναι ἡ κεφαλή της καί εἶναι αἰωνία.

Στήν πραγματικότητα, ἡ ἐκκλησιαστική κρίση εἶναι ἐπιφανειακή, ἐνῶ στό βάθος ὑπάρχει μεγάλη γαλήνη. Καί θά πρέπη νά εὐχηθοῦμε νά ζοῦμε αὐτήν τήν νηφαλιότητα καί ἠρεμία, νά ἀποκτοῦμε αὐτήν τήν ἑρμηνεία τῆς αἰωνίου ζωῆς. Μπορεῖ τό σύστημα διοίκησης τῆς Ἐκκλησίας σέ μερικά σημεῖα νά εἶναι ἀρρωστημένο, καθώς ἐπίσης καί μερικά μέλη της νά εἶναι ἄρρωστα, ἀλλά ἡ ζωή τῆς Ἐκκλησίας πού διοχετεύεται ἀπό τούς κρουνούς τῶν Μυστηρίων στούς ἀνθρώπους, ἐξαγιάζει αὐτούς πού θέλουν νά ἀποκτήσουν ἑνότητα μέ τόν Θεό. Νομίζω ὅτι αὐτό θά φανῆ στίς σελίδες τοῦ βιβλίου αὐτοῦ.

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἁγία, ἄμωμος, καθαρή. Αὐτοί πού ἔχουν ἀνάγκη καθάρσεως εἶναι τά ἄρρωστα μέλη της.

ἀπό τόν Πρόλογο τοῦ βιβλίου