Ἐνῶ ὁ Θεός ἔστειλε τήν βροχή καί δημιούργησε τίς κατάλληλες συνθῆκες γιά νά καρποφορήση ἡ γῆ, γιατί τίποτε δέν γίνεται χωρίς τήν θεία Πρόνοια, ἐνῶ μέ ἄλλα λόγια οἱ καρποί ἦταν δῶρα τοῦ Θεοῦ, αὐτός τά ἰδιοποιεῖται, τά θεωρεῖ δικά του. Λέγει: «Τί ποιήσω ὅτι οὐκ ἔχω ποῦ συνάξω τούς καρπούς μου;» (Λουκ. ιβ', 17). Οὔτε ἕνα εὐχαριστῶ δέν ἀπευθύνει στόν Θεό γιά τήν μεγάλη αὐτή δωρεά. Ἐπίσης, δέν σκέφθηκε καθόλου ἐκείνη τήν στιγμή τῆς καρποφορίας τούς συνανθρώπους του γιά νά μοιράση, ἔστω τά πλεονάζοντα ἀγαθά. Θέλει αὐτός νά τά ἀπολαύση ὅλα καί μάλιστα γιά πολλά χρόνια. Ἑπομένως, τό μεγάλο του λάθος εἶναι ὅτι διακρίνεται γιά τήν ἀθεΐα καί τήν μισανθρωπία.

Δυστυχῶς, ὁ πλούσιος αὐτός ἐκφράζει ἄριστα τόν ἄνθρωπο τῆς ἐποχῆς μας. Ὅλος ὁ σύγχρονος πολιτισμός διακρίνεται γιά τά δύο αὐτά στοιχεῖα, τῆς ἀθεΐας καί τῆς μισανθρωπίας. Σήμερα οἱ πολλοί ζοῦμε χωρίς Θεό καί χωρίς αἴσθηση τῆς παρουσίας τῶν συνανθρώπων μας. Αὐτό φαίνεται στά ἑξῆς σημεῖα. Δέν πιστεύουμε ἀκράδαντα ὅτι ὁ Θεός διευθύνει προσωπικά τόν κόσμο, ἀλλά πιστεύουμε σέ κάποιους λεγόμενους φυσικούς νόμους. Ὅμως κάτω ἀπό τούς λεγόμενους φυσικούς νόμους ὑπάρχουν οἱ πνευματικοί λόγοι, ἡ ἄκτιστη ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεός διευθύνει τόν κόσμο χωρίς κτιστά μέσα, ὅπως τόν δημιούργησε ἀπό τό μηδέν.

Ἐπίσης, τήν ζωή μας τήν θεωροῦμε ἀποτέλεσμα δικό μας. Τρῶμε τό ψωμί καί δέν τό θεωροῦμε κἄν σάν δῶρο τοῦ Θεοῦ, πού δημιούργησε ὅλες τίς προϋποθέσεις παραγωγῆς, ἀλλά σάν ἀποτέλεσμα τῶν ἱκανοτήτων μας. Λέμε συχνά: «Δουλεύουμε καί ἔχουμε νά φᾶμε». Πηγαίνουμε στόν παντοπώλη νά ἀγοράσουμε ζάχαρη ἤ ρύζι καί καθώς μάλιστα τά βλέπουμε τυλιγμένα στίς σακκοῦλες, τά θεωροῦμε μᾶλλον σάν προϊόντα τοῦ ἐργοστασίου, παρά σάν δῶρα τοῦ Θεοῦ. Νομίζουμε ἀκόμη ὅτι τά ἀγοράζουμε ἐπειδή ἔχουμε χρήματα καί ὄχι γιατί εἶναι ἰδιαίτερη εὐδοκία τοῦ Θεοῦ σέ μᾶς.

Αὐτό ὅμως λέγεται ἐκκοσμίκευση καί ὑλιστικός τρόπος ζωῆς. Γι᾿ αὐτό καί δέν σκεπτόμαστε καθόλου, πρίν φᾶμε τό μεσημέρι ἤ τό βράδυ, νά κάνουμε προσευχή καί νά εὐχαριστήσουμε τόν Θεό.

Ἐπίσης, ἀποτέλεσμα αὐτοῦ εἶναι ὅτι δέν ἔχουμε ἀναπτυγμένη τήν ἔννοια τῆς ἀδελφότητος, τήν ἀνάγκη δηλαδή νά βοηθήσουμε τούς ἄλλους ἀδελφούς μας. Λέμε πολλές φορές: «ἄς δουλέψουν γιά νά ἔχουν, ὅπως κι᾿ ἐγώ δουλεύω καί ἔχω». Δέν ἐξετάζουμε ὅμως τίς συνθῆκες κάθε ἀνθρώπου.

Ἡ νοοτροπία αὐτή δείχνει ὅτι δέν ζοῦμε τήν σωτηρία, διότι ἡ σωτηρία ἐπιτυγχάνεται μέ τήν στενή κοινωνία μέ τόν Θεό καί τήν στενή κοινωνία μέ τούς ἀδελφούς μου. Ὁ πραγματικός Χριστιανός εἶναι ὅλος ἀνοιχτός στόν Θεό καί ὅλος ἀνοιχτός στούς ἀδελφούς του. Εἶναι φιλόθεος καί φιλάνθρωπος.