Εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα

(Μάρκ. η΄ 34 - θ΄ 1)

Εἶπεν ὁ Κύριος· ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι. ὃς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ᾿ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν ἕνεκεν ἐμοῦ καὶ τοῦ εὐαγγελίου οὗτος σώσει αὐτήν. τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ; ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ; ὃς γὰρ ἐὰν ἐπαισχυνθῇ με καὶ τοὺς ἐμοὺς λόγους ἐν τῇ γενεᾷ ταύτῃ τῇ μοιχαλίδι καὶ ἁμαρτωλῷ, καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται αὐτὸν ὅταν ἔλθῃ ἐν τῇ δόξῃ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ μετὰ τῶν ἀγγέλων τῶν ἁγίων. καί ἔλεγεν αὐτοῖς· ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι εἰσί τινες τῶν ὧδε ἑστηκότων, οἵτινες οὐ μὴ γεύσωνται θανάτου ἕως ἂν ἴδωσι τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ἐληλυθυῖαν ἐν δυνάμει.

Σωτηρία καί θάνατος τῆς ψυχῆς

«τί γάρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐάν κερδήσῃ τόν κόσμον ὅλον καί ζημιωθῇ τήν ψυχήν αὐτοῦ;» (Μάρκ. η´, 36)

  

Στήν Ἁγία Γραφή, ὑπάρχουν δύο σημασίες τῆς λέξεως «ψυχή». Ἄλλοτε μέ τήν λέξη ψυχή χαρακτηρίζεται «τό πνευματικό στοιχεῖο τῆς ὑπάρξεώς μας» καί ἄλλοτε χρησιμοποιεῖται μέ τήν βιβλική ἔννοια τῆς ζωῆς. Αὐτή ἡ διπλῆ σημασία τῆς ψυχῆς φαίνεται στό ἀκόλουθο κείμενο: «ὅς γάρ ἄν θέλῃ τήν ψυχήν αὑτοῦ σῶσαι ἀπολέσει αὐτήν· ὅς δ᾿ ἄν ἀπολέσῃ τήν ἑαυτοῦ ψυχήν ἕνεκεν ἐμοῦ καί τοῦ εὐαγγελίου, οὗτος σώσει αὐτήν. τί γάρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐάν κερδήσῃ τόν κόσμον ὅλον, καί ζημιωθῇ τήν ψυχήν αὑτοῦ;» (Μάρκ. η´, 35-36). Αὐτή ἡ διπλῆ ἔννοια τῆς λέξεως «ψυχή» δείχνει ἕνα ἐσωτερικό σύνδεσμο μεταξύ τῆς ψυχῆς καί τῆς ζωῆς. Κατά τούς ἁγίους Πατέρας τό κατ᾿ εἰκόνα τοῦ ἀνθρώπου ἀναφέρεται στήν ψυχή, πού εἶναι «λογική καί νοερά» ἤ ἀκόμα ἀναφέρεται στίς δυνάμεις τῆς ψυχῆς, ἰδιαίτερα στόν νοῦ καί στόν λόγο, πού σχετίζονται περισσότερο μέ τό κατ᾿ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ.

Ἀλλά ἡ ψυχή συνδέεται στενά μέ τό σῶμα. Ὅπως ὁ Θεός εἶναι πανταχοῦ παρών σέ ὅλη τήν κτίση, ἔτσι καί ἡ ψυχή βρίσκεται σέ ὅλο τό σῶμα. Καί ὅπως ὁ Θεός διά τοῦ Πνεύματός Του συνέχει καί ζωοποιεῖ τόν κόσμο, ἔτσι καί ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου συνέχει καί ζωοποιεῖ τό συνημμένο σῶμα. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς διδάσκει ὅτι τό κατ᾿ εἰκόνα τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἰσχυρότερο ἀπό τό κατ᾿ εἰκόνα τῶν ἀγγέλων, γιατί ζωοποιεῖ σῶμα. Γι᾿ αὐτό ὁ ἱερός ὑμνογράφος, βλέποντας τόν ἄνθρωπο νεκρό, ψάλλει: «Θρηνῶ καί ὀδύρομαι, ὅταν ἐννοήσω τόν θάνατον, καί ἴδω ἐν τοῖς τάφοις κειμένην τήν κατ᾿ εἰκόνα Θεοῦ, πλασθεῖσαν ἡμῖν ὡραιότητα, ἄμορφον, ἄδοξον, μή ἔχουσαν εἶδος».

Ἔτσι ἡ ψυχή, ἀφοῦ συνδέεται μέ τό σῶμα, πού εἶναι μέρος τῶν αἰσθητῶν, συνδέεται μέ τήν ζωή τοῦ ἀνθρώπου καί μέ ὁλόκληρη τήν φύση. Γι᾿ αὐτό, ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ πού ἔρχεται στήν ψυχή μεταβιβάζεται ἔπειτα στό σῶμα, καί μεταμορφώνει τό σῶμα, τήν ζωή τοῦ ἀνθρώπου καί τήν φύση. 

Ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ μεταβιβάζεται καί στήν ἄλογη δημιουργία. Οἱ ὑλιστές κατηγοροῦν τόν Χριστιανισμό ὅτι ἀσχολεῖται μέ τήν ψυχή καί τήν μεταθανάτια ζωή καί ἀδιαφορεῖ γιά τήν παροῦσα ζωή. Αὐτή εἶναι ψευδέστατη κατηγορία, σύμφωνα μέ αὐτά πού ἀναφέραμε. Ὁ Χριστιανισμός καί ἐννοοῦμε κυρίως τήν Ὀρθοδοξία, βλέπει τόν ἄνθρωπο στήν ὁλότητά του, ὡς ἀποτελούμενο ἀπό ψυχή καί σῶμα. Ἐπίσης, δέν χωρίζει στεγανά τήν παροῦσα ζωή ἀπό τήν μέλλουσα. Στήν ὀρθόδοξη διδασκαλία γίνεται συνεχής λόγος γιά τόν στενό σύνδεσμο πού ὑπάρχει μεταξύ τῆς ἱστορίας καί τῆς ἐσχατολογίας. Ὁ Χριστιανός βιώνει στό μεταμορφωμένο παρόν τό σωτηριῶδες παρελθόν καί τό εὐφρόσυνο μέλλον. Ξεπερνᾶ τόν χρόνο, ἀφοῦ χρωματίζεται καί μεταμορφώνεται ἀπό τήν αἰωνιότητα.

* * *

Ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου δέν συνίσταται στήν ἀπαλλαγή τῆς ψυχῆς ἀπό τό σῶμα καί τήν φυγή της ἀπό τήν ζωή. Ἡ ἄποψη κατά τήν ὁποία πρέπει, κατά τήν πορεία τῆς σωτηρίας, νά φύγη ἡ ψυχή ἀπό τό σῶμα, «τό ἔξω τόν νοῦν τοῦ σώματος ποιεῖν... δαιμόνων εὕρημα καί παίδευμα» (ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς). Ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου ἀκόμη δέν συνίσταται σέ μιά μεταφυσική ἔκσταση καί σ᾿ ἕνα διανοητικό στοχασμό, ἀλλά στήν μεταμόρφωση ὅλης τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως μέσα στό παρόν μέ τήν βοήθεια τῆς θείας Χάριτος.

Σωτηρία τῆς ψυχῆς εἶναι ἡ ἀποδέσμευση τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τήν τυραννία πού ἐξασκεῖ ὁ διάβολος, ἡ ἁμαρτία καί ὁ θάνατος. Εἶναι ἡ πορεία ἀπό τό κατ᾿ εἰκόνα στό καθ᾿ ὁμοίωση. Αὐτό θά πῆ πορεία πρός τήν θέωση, ἀφοῦ κατά τούς ἁγίους Πατέρας ταυτίζεται τό καθ᾿ ὁμοίωση μέ τήν θέωση. Γι᾿ αὐτό, ὅταν λέμε σωτηρία τῆς ψυχῆς (ὅλου τοῦ ἀνθρώπου) δέν ἐννοοῦμε μιά ἀφηρημένη λύτρωση πού ἐπιδιώκουν ὅλα τά φιλοσοφικά καί θρησκευτικά ἀνθρώπινα συστήματα, οὔτε μιά τελείωση μέ τήν ἔννοια πού συνήθως δίνει ὁ κόσμος, ἀλλά τήν θέωση ὅλου τοῦ ἀνθρώπου, τήν ἕνωσή του μέ τόν Θεό, τήν ἀπόκτηση τῆς θεοποιοῦ ἐνεργείας τοῦ Θεοῦ.

Σωτηρία, λοιπόν, εἶναι ἡ ἀπελευθέρωση ἀπό τήν ἁμαρτία καί τά ἀποτελέσματά της (τήν φθορά κλπ.) καί συγχρόνως ἡ ἀναγέννηση, ἡ μεταμόρφωση καί ἡ ἕνωση μέ τόν Θεό. Αὐτό ὅμως δέν μπορεῖ μόνος του νά τό ἐπιτύχη ὁ ἄνθρωπος, παρά μόνον μέ τήν δύναμη καί ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ. Καί αὐτή τήν βαθειά σημασία ἔχει ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος γιά νά κάνη τόν ἄνθρωπο Θεό. Ἔτσι, ἔξω ἀπό τόν Θεάνθρωπο δέν ὑπάρχει πραγματικός ἄνθρωπος. Διά τοῦ Θεανθρώπου ἐξαγιάζεται ὁ νοῦς, τό σῶμα καί ἡ ζωή. Ὅλα παίρνουν ἕνα ἄλλο σωτηριῶδες νόημα καί μιά ἄλλη ἀξία.

* * *

Ὁ θάνατος τῆς ψυχῆς εἶναι ἡ πραγματική ζημία τῆς ψυχῆς καί τῆς ζωῆς. Θά δοῦμε στήν συνέχεια τρεῖς καταστάσεις θανάτου ψυχῆς, πού ἔχουν ὅμως μιά σχέση μεταξύ τους.

 Πρῶτον, ζημία τῆς ψυχῆς εἶναι ἡ ἁμαρτία. Ἡ ἁμαρτία, κατά τήν πατερική διδασκαλία, δέν ἔχει μιά ἁπλῆ νομική καί ἠθική ἔννοια, ἀλλά ὀντολογική. Δηλαδή, ἁμαρτία εἶναι ἡ ἀπομάκρυνση τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τόν Θεό, ἡ ἀπώλεια τῆς θείας Χάριτος, «ἁμαρτία θάνατος ἐστι τῆς ἀθανάτου».

Δεύτερον, συνέπεια τῆς ἁμαρτίας εἶναι ἡ ἀπουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. «Ὅποιο λόγο ἔχει ἡ λογική ψυχή πρός τό σῶμα τόν ἴδιο λόγο ἔχει τό Ἅγιο Πνεῦμα πρός τήν λογική ψυχή» (ἅγ. Μάξιμος). Ὅπως τό σῶμα παραμένει νεκρό χωρίς τήν ψυχή, ἔτσι καί ἡ ψυχή παραμένει νεκρά χωρίς τό Ἅγιο Πνεῦμα. Ὅταν τό Τρίτο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος ἀποφοιτᾶ ἀπό τόν ἄνθρωπο, τότε ἡ ψυχή χάνει τήν μακαρία ζωή, «οὐκ εἰς τό μή ὄν ἀναλυομένη, ἀλλά θανάτου παντός χαλεπωτέραν βιοῦσαν ζωήν» (ὅσ. Ἰσίδωρος Πηλουσιώτης).

Τρίτον, συνέπεια τῶν προηγουμένων εἶναι ἡ ἄγνοια τοῦ Θεοῦ πού εἶναι πραγματική ζημία τῆς ψυχῆς. «Θεοῦ ἄγνοια, θάνατος ἐστι ψυχῆς» (Μ. Βασίλειος). Καί αὐτή ἡ ἄγνοια ὑπάρχει στούς ἀβαπτίστους, στούς ἀδιδάκτους καί στούς ἀμετανοοῦντας ἁμαρτωλούς. Ὁ θάνατος τῆς ψυχῆς (ἁμαρτία, ἀπουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἄγνοια τοῦ Θεοῦ) ἔχει συνέπειες στό σῶμα καί σέ ὅλη τήν ζωή. Γι᾿ αὐτό ὁ ἁμαρτωλός ζῆ μέ τό ἄγχος, τήν ἀνασφάλεια, τόν φόβο καί τήν νευρικότητα. Δέν ἔχει μεταφυσικό ἀγκυροβόλημα. Στερεῖται τῆς Ζωῆς.

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ πνευματική ἐλεημοσύνη ὅλης τῆς ἀνθρωπότητος, γιατί προσφέρει ὑγεία στήν ψυχή, στό σῶμα καί στήν ζωή, γιατί μεταμορφώνει τήν ψυχή καί τό σῶμα, γιατί γεμίζει τό παρόν ἀπό τό ἔνδοξο μέλλον, γιατί καταργεῖ τόν χρόνο. Οἱ ἄπιστοι δέν μποροῦν νά τό καταλάβουν. Οἱ πιστοί ὅμως τό βιώνουν. Μέ τόν Χριστό ὅλα εἶναι γεμάτα ζωή.

ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο Ὅσοι Πιστοί