Εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα

(Ματθ. κε´ 31-46)

  

῞Οταν δὲ ἔλθῃ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ δόξῃ αὐτοῦ καὶ πάντες οἱ ἅγιοι ἄγγελοι μετ᾿ αὐτοῦ, τότε καθίσει ἐπὶ θρόνου δόξης αὐτοῦ, καὶ συναχθήσεται ἔμπροσθεν αὐτοῦ πάντα τὰ ἔθνη, καὶ ἀφοριεῖ αὐτοὺς ἀπ᾿ ἀλλήλων ὥσπερ ὁ ποιμὴν ἀφορίζει τὰ πρόβατα ἀπὸ τῶν ἐρίφων, Καὶ στήσει τὰ μὲν πρόβατα ἐκ δεξιῶν αὐτοῦ, τὰ δὲ ἐρίφια ἐξ εὐωνύμων. Τότε ἐρεῖ ὁ βασιλεὺς τοῖς ἐκ δεξιῶν αὐτοῦ· δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου, κληρονομήσατε τὴν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπὸ καταβολῆς κόσμου. ἐπείνασα γάρ, καὶ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα, καὶ ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην, καὶ συνηγάγετέ με, γυμνός, καὶ περιεβάλετέ με, ἠσθένησα, καὶ ἐπεσκέψασθέ με, ἐν φυλακῇ ἤμην, καὶ ἤλθετε πρός με. Τότε ἀποκριθήσονται αὐτῷ οἱ δίκαιοι λέγοντες· κύριε, πότε σε εἴδομεν πεινῶντα καὶ ἐθρέψαμεν, ἢ διψῶντα καὶ ἐποτίσαμεν; Πότε δέ σε εἴδομεν ξένον καὶ συνηγάγομεν, ἢ γυμνὸν καὶ περιεβάλομεν; Πότε δέ σε εἴδομεν ἀσθενῆ ἢ ἐν φυλακῇ, καὶ ἤλθομεν πρός σε; Καὶ ἀποκριθεὶς ὁ βασιλεὺς ἐρεῖ αὐτοῖς· ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐφ᾿ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε. Τότε ἐρεῖ καὶ τοῖς ἐξ εὐωνύμων· πορεύεσθε ἀπ᾿ ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι εἰς τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον τὸ ἡτοιμασμένον τῷ διαβόλῳ καὶ τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ. ἐπείνασα γάρ, καὶ οὐκ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα, καὶ οὐκ ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην, καὶ οὐ συνηγάγετέ με, γυμνός, καὶ οὐ περιεβάλετέ με, ἀσθενὴς καὶ ἐν φυλακῇ, καὶ οὐκ ἐπεσκέψασθέ με. Τότε ἀποκριθήσονται αὐτῷ καὶ αὐτοὶ λέγοντες· κύριε, πότε σε εἴδομεν πεινῶντα ἢ διψῶντα ἢ ξένον ἢ γυμνὸν ἢ ἀσθενῆ ἢ ἐν φυλακῇ, καὶ οὐ διηκονήσαμέν σοι; Τότε ἀποκριθήσεται αὐτοῖς λέγων· ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐφ᾿ ὅσον οὐκ ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἐλαχίστων, οὐδὲ ἐμοὶ ἐποιήσατε. Καὶ ἀπελεύσονται οὗτοι εἰς κόλασιν αἰώνιον, οἱ δὲ δίκαιοι εἰς ζωὴν αἰώνιον.

 

Θάνατος καί αἰώνια ζωή

«Δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου, κληρονομήσατε τήν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν...» (Ματθ. κε´, 34)

Ἡ φιλοσοφία κάνει διάκριση μεταξύ τῆς ὕλης καί τῆς πραγματικότητος. Βασικό ἀξίωμά της εἶναι ὅτι ὅ,τι εἶναι ἀγένητο καί ἀναλλοίωτο εἶναι ἀθάνατο καί πραγματικό. Σύμφωνα μέ τό ἀξίωμα αὐτό, ἐπειδή τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου δέν εἶναι ἀγένητο καί ἀναλλοίωτο, δέν εἶναι πραγματικό, ὁπότε πρέπει ὁ ἄνθρωπος νά ἐπιδιώκη τήν ἐγκατάλειψή του γιά νά ἔλθη στόν πραγματικό, τόν ἀληθινό κόσμο.

Τό πόσο ὅλα αὐτά εἶναι λαθεμένα εἶναι περιττό νά τονισθῆ. Ἡ θεία Ἀποκάλυψη φανέρωσε ὅτι τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἄμεσο δημιούργημα τοῦ Θεοῦ καί ἑπομένως δέν εἶναι ἀπό τήν φύση του κακό. Αὐτό δέ τό σῶμα πού δέχθηκε τόν θάνατο καί τήν φθορά, λόγῳ τῆς προπατορικῆς ἁμαρτίας, τώρα μέ τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Χριστοῦ ἀνακαινίζεται, θεώνεται. Διδασκαλία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἶναι ὅτι δέν εἶναι κακό τό σῶμα, ἀλλά τό σαρκικό φρόνημα. Ἔτσι καί τό σῶμα συμμετέχει στήν πορεία τῆς ψυχῆς γιά τήν σωτηρία, καί αὐτό θά ἀναστηθῆ γιά νά ἀπολαύση τά αἰώνια ἀγαθά.

* * *

Ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν

«Ὅταν δέ ἔλθῃ ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ δόξῃ αὐτοῦ καί πάντες οἱ ἅγιοι ἄγγελοι μετ᾿ αὐτοῦ, τότε καθίσει ἐπί θρόνου δόξης αὐτοῦ...» (Ματθ. κε´, 31)

Δύο εἶναι οἱ βασικές ἔννοιες τῆς περικοπῆς τῆς Δευτέρας Παρουσίας. Ἡ μία ὅτι θά γίνη ἡ ἀνάσταση ὅλων τῶν ἀνθρώπων καί ἡ δεύτερη ὅτι θά ἐπακολουθήση κρίση, δηλαδή θά γίνη δικαστήριο.

Ὅταν θά ἔλθη ὁ Χριστός κατά τήν Δευτέρα Του Παρουσία μέ ὅλη Του τήν δόξα, τότε θά ἀναστηθοῦν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι καί θά παρουσιασθοῦν ἐνώπιόν Του (Ματθ. κε´, 31-32). Αὐτό σημαίνει ὅτι ἡ ἀνάσταση τῶν νεκρῶν θά εἶναι καθολική, ἀφοῦ δέν θά ἀναστηθοῦν μόνον ἐκεῖνοι πού θά ἀξιωθοῦν νά εἰσέλθουν στόν Παράδεισο. Εἶναι ἕνα δῶρο πού θά τό ἀπολαύσουν καί οἱ ἁμαρτωλοί.

Οἱ ἅγιοι Πατέρες διδάσκουν ὅτι τήν ἀποκατάσταση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως θά τήν ἀπολαύσουν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, δίκαιοι καί ἁμαρτωλοί, ὄχι ὅμως καί τήν ἀποκατάσταση τῆς ἀνθρωπίνης θελήσεως. Αὐτό θά πῆ ὅτι, ἐνῶ ὅλοι θά ἀναστηθοῦν, μόνον οἱ δίκαιοι πού ἔζησαν μέ τόν ἀναστάντα Χριστό ἀπό τήν ζωή αὐτή, θά ἀξιωθοῦν τῆς ἀναλήψεως, τῆς εἰσόδου στήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Οἱ μέν θά ἀναστηθοῦν καί θά ἀπολαύσουν τόν αἰώνιο χωρισμό ἀπό τόν Θεό, πού εἶναι θάνατος πνευματικός, οἱ δέ θά ἀναστηθοῦν καί θά ἀπολαύσουν τήν αἰώνια κοινωνία μέ τόν Τριαδικό Θεό, πού εἶναι ἡ πραγματική ζωή.

Θά πρέπη ὅμως νά ξεκαθαρισθῆ καί ἕνα ἄλλο σημεῖο. Δέν εἶναι ὁ Θεός πού ἑτοίμασε τήν κόλαση γιά νά καταδικάζεται αἰώνια τό πλάσμα πού Αὐτός δημιούργησε. Ρητῶς λέγεται στήν περικοπή τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Χριστοῦ ὅτι ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν ἔγινε γιά τόν ἄνθρωπο: «κληρονομήσατε τήν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν» (Ματθ. κε´, 34), ἐνῶ ἡ Κόλαση ἔγινε γιά τόν διάβολο καί τούς ἀγγέλους του: «πορεύεσθε εἰς τό πῦρ τό αἰώνιον τό ἡτοιμασμένον τῷ διαβόλῳ καί τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ» (Ματθ. κε´, 41). Ἄλλωστε, ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη καί ἀγαπᾶ ὑπερβολικά τόν ἄνθρωπο. Σύμφωνα μέ τούς Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ συνδέεται στενώτατα μέ τήν ἀγάπη. Δικαιοσύνη Θεοῦ εἶναι φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ, γιατί ἄν ξεχωρισθῆ ἡ δικαιοσύνη ἀπό τήν ἀγάπη δέν μπορεῖ νά κατανοηθῆ.

Ὁ Θεός θά ἀγαπᾶ καί τούς κολασμένους, ἀλλά αὐτοί, ἐπειδή ἀκολούθησαν τόν διάβολο καί τυφλώθηκαν πνευματικά δέν θά μποροῦν νά καταλάβουν τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Θά ὁμοιάζουν μέ τόν τυφλό πού δέν μπορεῖ νά δῆ τόν ἥλιο. Ἔτσι, αἴτιος τῆς καταδίκης εἶναι ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος πού δέν θέλησε νά ἀκούση τόν Θεό καί ἀκολούθησε τόν πλάνο διάβολο.

Γιά νά ἀπολαύσουμε τήν αἰώνια ζωή πρέπει νά ἀρχίσουμε ἀπό τώρα νά τήν ζοῦμε.

Ὅταν ἀπό τώρα ζοῦμε πραγματικά, δηλαδή μυστηριακά καί ἀσκητικά στήν Ἐκκλησία, τότε ἡ Δευτέρα Παρουσία καί τό παγκόσμιο δικαστήριο θά εἶναι ὑπόθεση χαρᾶς καί εὐφροσύνης.

ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο Ὅσοι Πιστοί