Μιά ἀπό τίς μεγαλύτερες Ἰουδαϊκές ἑορτές ἦταν ἡ ἑορτή τῆς Σκηνοπηγίας. Μέ τήν ἑορτή αὐτή οἱ Ἰουδαῖοι δόξαζαν τόν Θεό γιά τήν θαυμαστή διάσωσή τους. Κάθε πρωΐ γινόταν στόν Ναό μιά σπονδή σέ ἀνάμνηση τῆς θαυματουργικῆς ἀναβλύσεως ὕδατος ἀπό τήν πέτρα, διά τῆς ράβδου τοῦ Μωϋσέως. Ἐπίσης, κάθε ἀπόγευμα ἄναβαν στόν πρόναο δύο πολύφωτες λυχνίες σέ ἀνάμνηση τῆς φωτεινῆς νεφέλης πού φώτιζε τούς πατέρας τους, κατά τήν διάρκεια τῆς νυκτερινῆς πορείας. Ὁ Κύριος τήν τελευταία ἡμέρα αὐτῆς τῆς ἑορτῆς, εὑρισκόμενος στά Ἱεροσόλυμα καί ἀναφερόμενος στά δύο αὐτά θαυματουργικά γεγονότα πού ὑπενθύμιζαν αὐτές οἱ δύο λατρευτικές πράξεις, ἔκραξε λέγων: «Ἐάν τις διψᾷ, ἐρχέσθω πρός με καί πινέτω... ἐγώ εἰμί τό φῶς τοῦ κόσμου· ὁ ἀκολουθῶν ἐμοί, οὐ μή περίπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ᾿ ἕξει τό φῶς τῆς ζωῆς» (Ἰω. ζ´, 37, η´, 12). Στήν συνέχεια θά μᾶς ἀπασχολήση ἡ πρώτη διακήρυξη τοῦ Χριστοῦ «ἐάν τις διψᾷ, ἐρχέσθω πρός με καί πινέτω» (Ἰω. ζ´, 37).

* * *

Συνήθως λέγεται ὅτι τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, ἱδρύθηκε ἡ Ἐκκλησία. Αὐτό ὅμως δέν εἶναι ἀπόλυτα ὀρθό. Διότι, ἀφοῦ ἡ Ἐκκλησία εἶναι τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, καί ὁ Χριστός εἶναι ἡ κεφαλή της, σημαίνει ὅτι εἶναι ἑνωμένη μέ τόν Χριστό καί «ἐν αὐτῷ» καί «δι᾿ αὐτοῦ» ἔχει προαιώνια ὕπαρξη. Ὑπῆρχε ἡ Ἐκκλησία στό σχέδιο τοῦ Θεοῦ πρό καταβολῆς κόσμου μέ τήν ὕπαρξη τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ. Ἐν συνεχείᾳ μέ τήν δημιουργία τῶν Ἀγγέλων καί τῶν ἀνθρώπων ἔχουμε τήν ἵδρυση καί τήν ἀρχή της. Μέ τήν ἐναθρώπηση τοῦ Χριστοῦ καί τήν κάθοδο τοῦ Παναγίου Πνεύματος ἀποκαλύφθηκε, ἔγινε Σῶμα Του, ἡ δέ τελεία ἀποκάλυψή της θά γίνη στήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, κατά τήν Δευτέρα Παρουσία, πού θά ἔλθη ὁ Νυμφίος, καί ὁ λαός Του θά βρῆ τήν πλήρη κοινωνία μέ τόν ἅγιο Τριαδικό Θεό. Ἑπομένως λέμε ὅτι ἡ ἀρχή τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ Θεός, ἡ ἀποκάλυψή της ἔγινε μέ τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ καί τήν ἀποστολή τοῦ Παναγίου Πνεύματος καί ἡ τελεία φανέρωση θά γίνη στήν Ἄνω Ἱερουσαλήμ.

Ὅλα αὐτά εἶναι θεολογικές ἔννοιες, ἀλλά ἔχουν ἄμεση σύνδεση μέ τήν ζωή μας. Ἄλλωστε, ὅλα τά προβλήματα πρέπει νά τά λύνουμε θεολογικά, ἄν θέλουμε νά ἀποκτήσουμε τήν σωτηρία μας καί νά ζοῦμε σωστά καί φυσικά. Δύο πράγματα νά τονιστοῦν.

Πρῶτον. Ἡ ἀρχή τῆς Ἐκκλησίας δέν εἶναι ὁ ἄνθρωπος, ἀλλά ὁ Θεός. Ἑπομένως, δέν εἶναι ἀνθρώπινη καί ἐπίγεια, ἀλλά θεία καί οὐράνια. Λένε πολλοί ὅτι τήν Ἐκκλησία τήν ἔκαναν οἱ ἄνθρωποι καί τήν θεωροῦν σάν μιά ἀνθρώπινη ὀργάνωση. Εἶναι μεγάλο σφάλμα αὐτό.

Δεύτερον. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι Θεανθρώπινος ὀργανισμός πού τόν ζωοποιεῖ καί τόν κατευθύνει τό Πανάγιο Πνεῦμα. Λένε πολλοί ὅτι ἡ νηστεία, ἡ λατρεία, οἱ κανόνες γενικά, εἶναι ἀνθρώπινα ἔργα, δηλαδή τά ἔκαναν ἄνθρωποι. Αὐτό εἶναι σφάλμα, ἀφοῦ τό Πανάγιο Πνεῦμα φωτίζει τούς ἀνθρώπους νά θεσπίζουν ὅρους καί κανόνες γιά τήν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου.

Ἄν θέλουμε νά ζήσουμε πνευματική ζωή πρέπει νά συνδεθοῦμε μέ τό Πανάγιο Πνεῦμα πού δρᾶ μέσα στήν Ἐκκλησία. Γι᾿ αὐτό, ἡ πνευματική ζωή συνδέεται καί ταυτίζεται μέ τήν ἐκκλησιαστική ζωή. Πνευματικός ἄνθρωπος δέν εἶναι ὁ καλλιτέχνης, ὁ ἠθοποιός, ὁ τραγουδιστής κλπ. ἀλλά αὐτός πού ἀπέκτησε τό Ἅγιο Πνεῦμα.