Προσωπική μέθεξη τῆς ἑορτῆς τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ

   

Πρῶτον. Τό σπήλαιο στό ὁποῖο γεννήθηκε ὁ Χριστός εἶναι τύπος τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος θά πῆ παραστατικά ὅτι ὁ οἰκίσκος ἐκεῖνος ὅπου κύησε ἡ Παναγία δέχθηκε τόν τύπο τῆς Ἐκκλησίας. Καί αὐτό γιατί τό Θυσιαστήριο εἶναι ἡ φάτνη, ὁ ἐφημερευτής ὁ Ἰωσήφ, οἱ Κληρικοί οἱ μάγοι, οἱ διάκονοι οἱ Ποιμένες, οἱ ἱερεῖς οἱ ἄγγελοι, ὁ Ἀρχιερεύς ὁ Κύριος, ὁ θρόνος ἡ Παρθένος, οἱ κρατῆρες οἱ μαζοί, τό ἀναβόλαιο ἡ ἐνανθρώπηση, οἱ ριπιστῆρες τά Χερουβίμ, ὁ δίσκος τό Πανάγιο Πνεῦμα, τό δισκοκάλυμμα, ὁ Πατήρ πού ἐπισκιάζει τά πάν­τα μέ τήν δύναμή Του.

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι τό Θεανθρώπινο Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, αὐτό πού κυοφορήθηκε μέσα στήν μήτρα τῆς Θεοτόκου, αὐτό πού γεννήθηκε, αὐτό πού μεταμορφώθηκε, αὐτό πού ἔπαθε, σταυρώθηκε, ἀναστήθηκε καί ἀναλήφθηκε στούς οὐρανούς. Μέσα δέ στήν θεία Λειτουργία τελεσιουργεῖται αὐτό τό μεγάλο μυστήριο καί μᾶς δίνεται ἡ δυνατότητα νά μεθέξουμε τῆς Χάριτος τοῦ Χριστοῦ. Οὔτε ἡ Ἐκκλησία εἶναι μιά ἀνθρώπινη ὀργάνωση, οὔτε ἡ θεία Λειτουργία εἶναι μιά τελετή ἀναμνήσεως καί ἱκανοποιήσεως τῶν συναισθημάτων μας.

Δεύτερον. Ἡ θεία μέ τήν ἀνθρώπινη φύση εἶναι πάντοτε ἑνωμένες στήν ὑπόσταση τοῦ Λόγου ἀσυγχύτως, ἀτρέπτως, ἀδιαιρέτως, ἀχωρίστως. Αὐτό σημαίνει ὅτι δέν χωρίσθηκαν οὔτε χωρίζον­ται ποτέ. Ἐπειδή ἡ ἀνθρώπινη φύση παραμένει ἀδιαίρετη ἀπό τήν θεία φύση, ἐπειδή πάν­τοτε ὑπάρχει στούς αἰῶνες ὁ Θεάνθρωπος, γι’ αὐτό μποροῦμε καί τώρα νά κοινωνοῦμε τῆς τεθεωμένης σαρκός τοῦ Χριστοῦ. Κοινωνών­τας τοῦ τεθεωμένου Σώματος καί Αἵματος τοῦ Χριστοῦ γινόμαστε σύσσωμοι καί σύναιμοι τοῦ Χριστοῦ.

Τρίτον. Ἀφοῦ προσκυνοῦμε τό μεγάλο αὐτό μυστήριο τῆς ἐνανθρωπήσεως, καί κυρίως ἀφοῦ κοινωνοῦμε τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ, πρέπει νά ἐμπαίξουμε τόν Ἡρώδη, ὅπως ἔκαναν οἱ μάγοι. Ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος λέγει ὅτι οἱ μάγοι «χρηματισθέν­τες κατ’ ὄναρ μή ἀνακάμψαι πρός Ἡρώδην, δι’ ἄλλης ὁδοῦ ἀνεχώρησαν εἰς τήν χώραν αὐτῶν» (Ματθ. β΄, 12).

Ἡ λέξη Ἡρώδης στήν ἑβραϊκή γλώσσα σημαίνει τόν δερμάτινο. Γι’ αὐτό ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ ἁγιορείτης λέγει ὅτι πρέπει νά ἐμπαίξουμε τό φρόνημα καί τίς ἡδονές τῆς σαρκός. Ἀκόμη, πρέπει νά περιπαίξουμε τόν νοητό διάβολο, ὁ ὁποῖος μᾶς ἐμποδίζει νά βαδίσουμε τόν δρόμο τῆς σωτηρίας. Πρέπει νά ἐπιστρέψουμε ἀπό ἄλλη ὁδό, διά τῶν ἀρετῶν, στήν χώρα μας, πού εἶναι ὁ Παράδεισος.

Αὐτό σημαίνει ὅτι ἀπαιτεῖται μυστηριακή καί ἀσκητική ζωή. Ὅσοι ζοῦν ἀσκητικά ἀξιώνον­ται νά ἑνώνων­ται μέ τόν Χριστό, στά Μυστήρια.

Τέταρτον. Ὅταν ζῆ κανείς μυστηριακά καί ἀσκητικά, σύμφωνα μέ τήν διδασκαλία τῆς ὀρθοδόξου παραδόσεως, τότε ζῆ πνευματικά τά γεγονότα τῆς θείας ἐνανθρωπήσεως μέσα στήν καρδιά του, καί γενικότερα σέ ὅλη τήν ὕπαρξή του. Τότε, δέν αἰσθάνεται τά γεγονότα ἐξωτερικά, ἀλλά ἐσωτερικά. Ὁ ἅγιος Συμεών ὁ νέος Θεολόγος θά πῆ ὅτι, ὅταν ὁ ἄνθρωπος μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ καί τόν ἀγώνα του καθα­ρίση τήν καρδιά του καί φωτισθῆ, τότε μέσα του δέχεται τόν Χριστό καί καταλαβαίνει «τά βρεφοπρεπῆ σκιρτήματά» Του. Ὁ Χριστός συλλαμβάνεται ὡς βρέφος μέσα του, γεννᾶται μέ τίς ἀρετές, καί τότε ὁ ἄνθρωπος ζῆ ὅλα αὐτά τά γεγονότα στήν ὕπαρξή του.

Βέβαια, μόνον στόν Χριστό ἑνώθηκε ἡ θεία μέ τήν ἀνθρώπινη φύση ὑποστατικά. Ἀλλά καί ὁ θεούμενος δέχεται στήν φύση του τήν ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ καί γίνεται πραγματικό μέλος τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ. Αὐτός καταλαβαίνει πῶς ἐνεργεῖ ἡ Χάρη μέσα στήν φύση του, τί εἶναι κένωση, τί εἶναι θέωση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως.

Ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Δευτέρου Προσώπου τῆς Ἁγίας Τριάδος ἀπέβλεπε στήν θέωση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως. Πρέπει ὅμως νά θεωθῆ καί ὁ καθένας ἀπό μᾶς. Ἄν ἐμεῖς δέν βρισκόμαστε στήν προοπτική τῆς θεώσεως, τότε γιά μᾶς εἶναι σάν νά μήν ἐνηνθρώπησε ὁ Χριστός.