Ρωμηοσύνη ἤ Βαρβαρότητα

Ξεκινώντας ἀπό τήν «Ρωμηοσύνη» τοῦ ἀειμνήστου π. Ἰωάννη Ρωμανίδη, ὁ συγγραφέας κ. Ἀναστάσιος Φιλιππίδης προσπαθεῖ νά ἐντοπίση τίς ρίζες τῆς ἱστορικῆς σύγκρουσης Ἑλληνισμοῦ καί Δύσης, ἡ ὁποία ἐμφανίζεται μέ διάφορες μορφές ὡς τόν 20^ό αἰώνα. Ἄν καί ἡ  διάσταση παγιώθηκε μέ τό Σχίσμα καί τίς Σταυροφορίες, ἡ ἀρχή της ἀνάγεται στόν 8^ο αἰώνα μέ τήν ἵδρυση τῆς Αὐτοκρατορίας τοῦ Καρλομάγνου καί τόν σφετερισμό τοῦ ρωμαϊκοῦ τίτλου ἀπό τούς Φράγκους. Γιά τήν νομιμοποίηση τῶν φραγκικῶν ἀξιώσεων ἐπιστρατεύτηκε μιά ἐπίμονη προπαγάνδα ἡ ὁποία ἀρνήθηκε στούς ἐλεύθερους Ρωμαίους τό ἴδιο τό ὄνομά τους καί τούς ὀνόμασε ἀρχικά Γραικούς καί μετά, ἀφοῦ ἐξέλιπε τό κράτος τους, Βυζαντινούς. Ὡς ἀποτέλεσμα τῆς φραγκικῆς προπαγάνδας, ὁ ἴδιος λαός ἀποκαλεῖται μέ τέσσερα ὀνόματα (Ρωμιοί, Γραικοί, Βυζαντινοί, Ἕλληνες) τά τελευταῖα 600 χρόνια.

Ὁ συγγραφέας, κ. Ἀναστάσιος Φιλιππίδης ἐξετάζει μέσα ἀπό τίς σωζόμενες πηγές τήν διατήρηση τῆς «ρωμαϊκότητας» στούς Ρωμαίους τῆς Δύσης, μετά τήν κατάκτησή τους ἀπό τά βαρβαρικά γερμανικά φύλα. Ἡ διαφορά πολιτιστικοῦ ἐπιπέδου, ἀλλά καί θρησκευτικές καί νομικές διαφορές, ἐμπόδισαν ἐπί αἰῶνες τήν συγχώνευση Ρωμαίων καί βαρβάρων. Ἁπλῶς οἱ κατακτημένοι Ρωμαῖοι μετατράπηκαν σέ δουλοπάροικους μιᾶς στρατοκρατικῆς μειοψηφίας Φράγκων κατακτητῶν καί παρέμειναν ἔτσι ὡς τόν 18^οαἰώνα. Στήν πικρή συνειδητοποίηση τῆς ἀδυναμίας ἀπέναντι στίς ἐπιδιώξεις τῶν ξένων κατακτητῶν πρέπει νά ἀναζητηθοῦν τά σπέρματα τοῦ «καημοῦ τῆς Ρωμηοσύνης», πού καθόρισε τόν νέο ἑλληνισμό μέχρι καί τόν 20^ό αἰώνα.

Ὁ συγγραφέας τονίζει ὅτι ἀπό τόν Καρλομάγνο καί μετά ὁ δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός διαφοροποιεῖται ἀπό τόν ὀρθόδοξο ἑλληνορωμαϊκό. Συνεπῶς οἱ σύγχρονοι ὀρθόδοξοι Ἕλληνες δέν ἔχουν κανένα λόγο νά ταυτίζωνται μέ τήν  δυτική πολιτιστική παράδοση, ἡ ὁποία ἐπιβαρύνεται μέ ἀναρίθμητα ἐγκλήματα σέ βάρος πολλῶν λαῶν τῆς γῆς. Ἀντίθετα, θά πρέπει νά προβάλλουν τήν δική τους παράδοση ὡς ἐλπίδα γιά ὅλη τήν ἀνθρωπότητα.