Τά Χριστούγεννα

   

Ὁ Ἡγούμενος Ἀρχιμ. Γεώργιος μοῦ ἔδειξε πολλή ἀγάπη καί μοῦ ἐξασφάλισε ὅλες τίς συνθῆκες γιά νά ζήσω ἡσυχαστικά. Σέ αὐτό βοηθοῦσε καί ἡ ἀτμόσφαιρα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς, μέ νέους μοναχούς πού εἶχαν ζῆλο, ἀλλά καί ἡ μή παρουσία πολλῶν προσκυνητῶν, λόγῳ τοῦ χειμῶνος.

Ἐκτός ἀπό τίς μακρές καί λαμπρές ἀκολουθίες στόν Ἱερό Ναό, μέ τίς ὁποῖες προετοιμαζόμασταν κατάλληλα γιά τήν ἑορτή τῶν Χριστουγέννων καί τίς συζητήσεις γιά πνευματικά θέματα μέ τόν Ἡγούμενο καί τούς Πατέρες τῆς Μονῆς, ἔζησα τό «πνεῦμα» τῆς κατά Θεόν «ἔμπνευσης». Ὅλα μοῦ μιλοῦσαν γιά τόν Θεό καί μέ ἐνέπνεαν γιά προσευχή. Μετά τίς ἀκολουθίες πήγαινα κατ’ εὐθείαν στό κελλί. Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί ἡ προσευχή πυροδοτοῦνταν ἀπό πολλά καί μικρά πράγματα, ἀπό τήν ἡσυχία τοῦ κελλιοῦ, τήν ἐνατένιση τῆς θάλασσας, τήν ἐπίσκεψη στά Καθίσματα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς, τήν μελέτη πατερικῶν κειμένων, ἀκόμα τό ἄναμμα τῆς ξυλόσομπας (περίεργο!), τά δένδρα, τά φυτά, τό φῶς τῆς σελήνης, τήν βροχή καί τόν ἀέρα κλπ. Ζοῦσα τό πανηγύρι τῆς κτίσεως.

Ἐπισκέφθηκα ἕνα Κάθισμα τῆς Μονῆς ψηλά στό βουνό, ὅπου βρισκόταν ἕνας μοναχός καί αἰσθάνθηκα ἄρρητη εὐωδία. Τόν ρώτησα τί θυμίαμα χρησιμοποιεῖ καί ἀπόρησε, διότι δέν εἶχε καύσει θυμίαμα ἐκείνη τήν ἡμέρα. Προφανῶς, ἡ προσευχή του ἀνέδιδε αὐτήν τήν χάρη-εὐωδία.

Οἱ βασιλικές Ὧρες, ὁ ἑσπερινός τήν Παραμονή τῶν Χριστουγέννων, ἡ θεία Λειτουργία τοῦ Μ. Βασιλείου, ὁ ὄρθρος καί ἡ θεία Λειτουργία τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, ἀνήμερα τῶν Χριστουγέννων, ἡ Τράπεζα, στήν ὁποία πήγαμε μέ τό σκοτάδι, πρίν ἀνατείλη ὁ ἥλιος, ὅπως προέβλεπε τό Τυπικό, τό ἀνάγνωσμα τοῦ λόγου τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, ὅλα αὐτά ἦταν μιά παραδείσια ἀτμόσφαιρα, ἕνα πανηγύρι συμμετοχῆς στούς βασιλικούς γάμους. ∆έν ἤθελα νά τελειώση αὐτή ἡ οὐράνια πανδαισία.

Μετά τήν θεία Λειτουργία τῶν Χριστουγέννων ἐξῆλθα ἀπό τό Ὄρος στόν κόσμο, ὅπου εἶχαν ἑορτάσει τήν ἑορτή τῶν Θεοφανείων. Ἐγώ ἑόρτασα, κατά κάποιο τρόπο, Χριστούγεννα, Θεοφάνεια καί Πάσχα μαζί. 

Ἑπομένως, τό 1977 δέν ἐπισκέφθηκα τήν Ἱερά Μονή Τιμίου Προδρόμου στό Essex, ἀλλά μέ τίς εὐχές πού εἶχα λάβει ἀπό τόν Γέροντα Σωφρόνιο ἐπισκέφθηκα τό Ἅγιον Ὄρος καί γνώρισα τό βάθος τοῦ Ἁγίου Ὄρους καί ἔτσι μέσα στήν ὕπαρξή μου ἑνώθηκε ἡ Ἱερά Μονή τοῦ Essex μέ τό Ἅγιον Ὄρος. Αἰσθανόμουν ὅτι τά ὅσα ἔζησα στήν Ἱερά Μονή τοῦEssex, δηλαδή τό «πνεῦμα» τοῦ ἁγιορείτου Ἱερομονάχου Σωφρονίου, πού ἦταν συγχρόνως ἀτμόσφαιρα τῆς ζωῆς καί τῆς διδασκαλίας τοῦ ἁγίου Σιλουανοῦ τοῦ Ἀθωνίτου καί τοῦ ὁσίου Ἰωσήφ τοῦ Σπηλαιώτου, ἦταν ἕνα στάδιο προετοιμασίας γιά νά γνωρίσω καλύτερα τό Ἅγιον Ὄρος καί τήν βαθύτερη «καρδιά» του.