Χριστούγεννα καί ἐκκλησιαστική ἱστορία

   

Κάθε χρόνο αὐτές τίς ἡμέρες προετοιμαζόμαστε νά ἑορτάσουμε τήν Γέννηση τοῦ Χριστοῦ, τό μεγάλο αὐτό γεγονός μέσα στήν παγκόσμια ἱστορία καί στήν ζωή τῶν ἀνθρώπων πού δημιούργησε μιά «νέα πνευματική τάξη πραγμάτων», πού ἔδωσε τήν δυνατότητα στούς ἀνθρώπους νά ἀναγεννηθοῦν, νά ἀποκτήσουν νόημα ζωῆς καί ὕπαρξης, πού δημιούργησε ἀκόμη ἕναν πολιτισμό προσανατολισμένο στούς καρπούς τῆς θεώσεως.

Ἔτσι, ἡ ἐτήσια ἑορτή τῶν Χριστουγέννων μᾶς δίνει τήν εὐκαιρία νά σταθοῦμε μπροστά στό βαθύ νόημα τῆς ἑορτῆς καί νά νοηματοδοτήσουμε τήν ζωή μας. Ἄν δέν τό κάνουμε αὐτό καί σταθοῦμε μόνον στόν ἐξωτερικό ἑορτασμό καί ταυτίσουμε τήν συμμετοχή μας στήν ἑορτή μέ τά λαμπερά λαμπιόνια, τίς ἐκδρομές, τήν ἀπόλαυση τῶν φαγητῶν, τά δῶρα, τήν ἀγορά νέων πραγμάτων, τότε θά ἀφήσουμε τήν ὕπαρξή μας πεινασμένη καί ἀνικανοποίητη. Μιά τέτοια ἀνικανοποίητη ὕπαρξη θά εἶναι ἐπιθετική καί βίαιη, θά αἰσθάνεται τόν πλησίον ὡς ἀπειλή της, ὡς κόλαση, ὅπως ἔλεγε ὁ Σάρτρ: «οἱ ἄλλοι εἶναι ἡ κόλασή μου». Μιά τέτοια κατάσταση εἶναι γνωστή στήν ψυχολογία ὡς «κατάθλιψη τῶν ἑορτῶν».

Ὁ Γερμανός φιλόσοφος Χάϊντεγκερ γράφει ὅτι οἱ ἄνθρωποι λειτουργοῦμε μέ δύο τρόπους ὕπαρξης, δηλαδή «τόν καθημερινό τρόπο ὕπαρξης», κατά τόν ὁποῖο μᾶς περισποῦν καί μᾶς ἀναλώνουν τά πράγματα πού μᾶς περιβάλλουν, καί τόν «ὀντολογικό τρόπο ὕπαρξης», κατά τόν ὁποῖο ἡ προσοχή μας εἶναι στραμμένη στήν ἴδια τήν ὕπαρξή μας καί ὄχι στά πράγματα. Ὑπάρχουν δέ μερικά γεγονότα στήν ζωή μας, τά ὁποῖα μᾶς ἀποσποῦν ἀπό τόν «καθημερινό τρόπο ὕπαρξης» καί μᾶς ὁδηγοῦν στόν «ὀντολογικό τρόπο ὕπαρξης». Σέ αὐτόν τόν σκοπό ἀποβλέπουν καί οἱ ἑορτές τῶν Χριστουγέννων.

Δέν πρέπει νά μᾶς σκανδαλίζουν οἱ ἀστοχίες Κληρικῶν, λαϊκῶν ἤ καί μοναχῶν, γιατί τήν Ἐκκλησία τήν καθορίζει ὁ Χριστός, ἡ Παναγία καί οἱ Ἅγιοι καί ὄχι τά ἀρρωστημένα μέλη της. Οἱ ἁμαρτίες τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας δέν μποροῦν νά ἀποπροσανατολίσουν τήν σκέψη μας ἀπό τίς ἀλήθειες πού ἀποκάλυψε ὁ Χριστός καί βίωσαν ὅλοι οἱ ἅγιοι διά μέσου τῶν αἰώνων. Αὐτό περιγράφεται στήν Ἁγία Γραφή, στά μεγαλειώδη τροπάρια πού ψάλλουμε αὐτές τίς ἡμέρες, στά ἔργα τῶν Πατέρων καί στά ἱερά Συναξάρια τῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας. Τό μεγαλύτερο σκάνδαλο στήν ἱστορία εἶναι ὅτι ὁ Θεός μᾶς ἀγαπᾶ, παρά τά λάθη καί τίς ἁμαρτίες μας.

Ἡ πραγματική ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας δέν εἶναι τά διάφορα καθημερινά γεγονότα καί τά λάθη τῶν Κληρικῶν, λαϊκῶν καί μοναχῶν, ἀλλά ἡ ζωή τοῦ Χριστοῦ καί τῶν Ἁγίων. Σέ αὐτήν τήν ἱστορία πρέπει νά εἰσερχόμαστε καί νά ἀναβαπτιζόμαστε. Πρόκειται γιά ἕναν χορό ἑορταζόντων.

Μακάρι νά συμμετάσχουμε σέ αὐτές τίς ὑπαρξιακές χαρές καί ἑορτές.