Κανών ἱκετήριος εἰς τήν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον ἐπί πυρκαϊᾷ δασῶν

 Ποίημα Γερασίμου μοναχοῦ Μικραγιαννανίτου. 

Ἦχός δ´. Ὁ ὑψωθείς ἐν τῷ Σταυρῷ.

Ὡς συλλαβοῦσα καί τεκοῦσα ἀφλέκτως, τήν ὑπερκόσμιον καί ἄστεκτον φλόγα,

τῷ καθ᾽ ἡμᾶς Παρθένε ὁμοιώματι, ἄνωθεν ἀνάστειλον, τῇ ταχείᾳ ροπῇ σου,

πῦρ τό ἐν τῷ κλήρῳ σου, χαλεπῶς νῦν ἐνσκῆψαν, καί ἀπειλοῦν δεινήν καταστροφήν,

ἐπί παντός χλοεροῦ ἀναστήματος.

Δόξα καί νῦν. Ὅμοιον.

Ἀκατασχέτως δι᾽ ὑλῶν δασυσκίων, πυργαϊά ἡ ἐξαφθεῖσα χωροῦσα,

τήν τῶν δασῶν λυμαίνεται ὑπόστασιν· ἀλλ᾽ ἡμῶν ὡς ἔφορος, καί θερμή προστασία

δρόσῳ τῆς προνοίας σου, ταύτην σβέσον εἰς τέλος, ἵνα καί νῦν ὡς πάντοτε Ἁγνή,

τήν πρός ἡμᾶς σου, ὑμνῶμεν προμήθειαν.

 

---

Ὁ Ν´ ψαλμός καί ὁ κανών οὗ ἡ ἀκροστιχίς: «Βρέμοντος πυρός τήν ῥύμην παῦσον, Κόρη».

Ὠδή α΄. Ἦχος πλ. δ΄. Ὑγράν διοδεύσας.

Βιαίως τήν ρύμην πυρκαϊᾶς, σφοδρῶς νεμομένης,

ἐν τῇ ποίμνῃ σου πᾶν χλωρόν, κατάστειλον τάχος τῇ ῥοπῇ σου,

Θεογεννῆτορ ἡμῶν ἡ βοήθεια.

Ροαῖς τῶν πλουσίων σου οἰκτιρμῶν, τήν ἄστεκτον φλόγα,

τήν διήκουσαν μανικῶς, διά χλοαυγῶν δασῶν Παρθένε,

οἷα προστάτις ἡμῶν καταστόρεσον.

Ἐνήφθη ἀκάθεκτος πυρκαϊά, φυτά τεθηλότα,

ἐμπιπρῶσα ἐν ἀκαρεῖ, ἀλλ’ ἡμῖν βοήθησον Παρθένε,

περιγενέσθαι αὐτῆς τῇ σῇ χάριτι.

Θεοτοκίον

Μυκώμενον οἷα καταιγισμός, ἐπέπεσεν ἤδη, τῷ σῷ κλήρῳ πῦρ ἀναφθέν,

σύ οὖν ἀναχαίτισον Παρθένε, τήν εἰς τά πρόσῳ αὐτοῦ ἐπινέμησιν.

Ὠδή γ΄. Οὐρανίας ἁψῖδος.

Ὀμβροφόρε νεφέλη ζωαρχικοῦ ὕδατος, ὄμβρησον ἡμῖν οὐρανόθεν, βροχήν χρηστότητος,

διασκεδάζουσαν, φλόγα πυρός τοῦ παμφάγου, τῶν δασῶν τήν ὕπαρξιν καταναλίσκουσαν.

Νῦν καιρός βοηθείας, τῆς σῆς ἡμῖν πάρεστι, δεῖξον οὖν συνήθως καί ἤδη Θεοχαρίτωτε,

τοῖς πεποιθόσι σοι, τήν ὀξυτάτην σου χάριν͵ ὡς ἄν περιστείλωμεν, πυρός τήν ἔκτασιν.

Τήν λαβίδα τήν θείαν, τοῦ μυστικοῦ ἄνθρακος, σέ καθικετεύομεν Κόρη, ἀναχειρίσασθαι,

πυρκαϊᾶς τήν ὁρμήν, φυταλιάς δενδροφύτους, ὅλως καταφλέγουσαν, καί ἀφανίζουσαν.

Θεοτοκίον

Οἱ πολλοί οἰκτιρμοί σου, ὡς ἀληθῶς Δέσποινα, σώζουσιν ἡμᾶς ἀπό πάσης, ὀργῆς καί θλίψεως·

ἀλλά καί νῦν εὐμενῶς, ἐν τῇ παρούσῃ ἀνάγκῃ, δρόσος ἀναψύξεως, ἡμῖν ὀφθήτωσαν.

*

Ὑέτισον τῆς σῆς προνοίας ἐκδήλως τάς ἐπιροίας, τῇ σῇ ποίμνῃ Θεογεννῆτορ καί σύστειλον, πυρκαϊᾶς τήν ἀνάτασιν τῆς ἀσχέτου.

Ἐπάκουσον τῆς προσευχῆς Θεοτόκετῶν οἰκετῶν σου, ὡς προστασία καί ἀληθής ἡμῶν ἔφορος, καί τάς αἰτήσεις ἑκάστοτς ἡμῶν πλήρου.

Ἦχος β´. Πρεσβεία θερμή.

Πηγή δαψιλής, πλουσίας ἀγαθότητος, Παρθένε Ἁγνή, τοῦ Ἄθω ἡ βοήθεια·

ταχύ ἡμῖν βοήθησον, καί πυρός τήν ὁρμήν ἀναχαίτισον,

τοῦ ἐμπιπρῶντος ἅπαν χλοερόν, καί πάντα εἰς τέφραν μεταβάλλοντος.

Ὠδή δ΄. Εἰσακήκοα Κύριε.

Σμερδαλέον ἐπέπεσε, τῇ σῆ κληρουχίᾳ πῦρ τό ἀκάματον,

ἀλλά σύ ἡμῖν βοήθησον, ὡς ἄν τοῦτο Κόρη ἀποσβέσωμεν.

Πυκαζούσας ἐν δένδρεσιν ἀνακεχυμέναι φλόγες βιβρώσκουσι,

χλοαυγεῖς κλιτῦς Θεόνυμφε, ὧν τήν χαλεπήν φοράν ἀνάκαμψον.

Ὕδωρ ζῶν τό ἀλλόμενον, τοῖς ἐκφλεγομένοις πάθεσι βλύσασα,

Θεοτόκε Παντευλόγητε, σπεῦσον εἰς βοήθειαν τῶν δούλων σου.

Θεοτοκίον

Ράβδε θεία θεόβλαστε, τήν πυρπολουμένην ὀργῶσαν βλάστησιν,

ἐν τῷ κλήρῳ σου διάσωσον, τοῦ πυρός συστέλλουσα τό ὅρμημα.

 Ὠδή ε΄. Φώτισον ἡμᾶς.

Ὄμβροις μυστικοῖς, τῆς θερμῆς σου ἀντιλήψεως, καταστόρεσον τήν φλόγα τοῦ πυρός,

χλοεράς λόχμας καί δένδρα ἀφανίζουσαν.

Σύνδενδρον Θεοῦ, ὄρος θεῖον καί κατάσκιον, τήν παμφάγον καί δεινήν πυρκαϊάν,

πυκασμῷ τῆς προμηθείας σου κατάπαυσον.

Τίς τάς δαψιλεῖς πρός ἡμᾶς εὐεργεσίας σου, ἀνυμνήσει Θεοτόκε ὡς εἰκός;

Σύ γάρ σώζεις ἡμᾶς πάσης ἀεί θλίψεως.

Θεοτοκίον

Ἤμβλυνας Ἁγνή, τῷ σῷ τόκῳ τόν πολέμιον· καί νῦν ἄμβλυνον τῇ σῇ ἐπισκοπῇ,

τοῦ πυρός τοῦ ὀλεθρίου τά ὁρμήματα.

Ὠδή στ΄. Τήν δέησιν.

Ναμάτων σε, ζωηρύτων πέλαγος, καί χειμάρρουν θεοβρύτων χαρίτων,

ὡς εὖ εἰδότες τῇ σῇ προστασίᾳ, ἀπό ψυχῆς Θεοτόκε προστρέχομεν,

ὡς ἄν δεινῆς πυρκαϊᾶς, κατασβέσωμεν φλόγα τήν ἄσβεστον.

Ριπίσας, ὁ διαπνεύσας ἄνεμος, τήν ἀφθεῖσαν ἐν τῷ Ὄρει σου φλόγα,

ἐπί δρυμῶνας καί θάλλοντας χώρους, καί τερπνά ἄλση αὐτήν διαδέδωκε·

σύ οὖν αὐτῆς τάς φλογεράς, διαδόσεις εἰς τέλος κατάργησον.

Ὑπέκκαυμα, ἀληθῶς γεγένηνται, καί εἰς τέφραν καί αἰθάλην ὁρῶνται,

οἱ πρίν δενδρόφυτοι χῶροι Παρθένε, πυρκαϊᾶς λυμαινούσης πᾶν βλάστημα·

ἀλλά καί νῦν ἡμῖν Ἁγνή, τήν ταχεῖαν σου δεῖξον ἀντίληψιν.

Θεοτοκίον

Μαράνασα, τῷ βλαστῷ σου Δέσποινα, τῆς ἀπάτης τήν ὀλέθριον φλόγα,

τήν ἐν τῷ κλήρῳ τῷ σῷ προσελθοῦσαν, πυρκαϊάν καί τά πάντα βιβρώσκουσαν,

ὡς οἶδας σβέσον Ἀγαθή, καί πυρός ἡμᾶς ῥῦσαι τοῦ μέλλοντος.

*

Ὑέτισον τῆς σῆς προνοίας ἐκδήλως τάς ἐπιροίας, τῇ σῇ ποίμνῃ Θεογεννῆτορ καί σύστειλον, πυρκαϊᾶς τήν ἀνάτασιν τῆς ἀσχέτου.

Ἐπάκουσον τῆς προσευχῆς Θεοτόκετῶν οἰκετῶν σου, ὡς προστασία καί ἀληθής ἡμῶν ἔφορος, καί τάς αἰτήσεις ἑκάστοτς ἡμῶν πλήρου.

Κοντάκιον.

Ἦχος β´. Προστασία τῶν Χριστιανῶν.

Τῶν παθῶν τάς καμίνους ἑαυτοῖς διακαύσαντες, καί τήν φλόγα τῆς ὀργῆς τοῦ Θεοῦ ἡμῶν θήξαντες,

ἐταζόμεθα χαλεπῶς δεινοῖς ἐν ἐμπρησμοῖς, ἀλλά δράμωμεν ὦ ἀδελφοί, ἐν μεταγνώσει ἀληθεῖ, τῇ Θεοτόκῳ κράζοντες·

Ρᾶνον ἡμῖν Παρθένε, τά ρεῖθρα τῆς σῆς εὐνοίας, ἡ ἐν παντί ὡς Ἀγαθή, προστατεύουσα τῆς ποίμνης σου.

Προσόμοιον.

Ἦχος πλ. β´. Ὅλην ἀποθέμενοι.

Στίχ. Ἐλέησόν με ὁ Θεός κατά τό μέγα ἔλεός σου...

Βάτε ἀκατάφλεκτε, ἥν ὁ Μωσῆς προεώρα, ἡ τό πῦρ τό ἄστεκτον, ἐν ἀγκάλαις φέρουσα, μετά σώματος,

εὐμενῶς πρόστηθι, ὡς πάλαι καί ἤδη, τῶν θερμῶς ἀνακειμένων σοι, καί τό σόν ὄνομα, ἐπιβοωμένων ἐκ πίστεως,

Ὑπεραγία Δέσποινα, καί πυρκαϊάν τήν ὀλέθριον, τήν ἀποτεφροῦσαν, δασώδεις χλοανθεῖς περιοχάς,

τῇ πρός ἡμᾶς σου χρηστότητι, ὁλικῶς περίστειλον.

Ὠδή ζ΄. Οἱ ἐκ τῆς Ἰουδαίας.

Ἡ τήν ἄϋλον φλόγα, ἐν γαστρί δεξαμένη τῆς Ὑπερθέου μορφῆς, φλογός ἀκατασχέτου, δεινῶς ἀποψιλούσης,

χώρους πάλαι χλοάζοντας, ἀπάλλαξον ἀληθῶς, ἡμᾶς Θεογεννῆτορ.

Νεμομένην πᾶν ξύλον, καί εἰς τέφραν καί κόνιν μεταποιοῦσα Ἁγνή, φυτείας δενδροφύτους,

καί ἄλση καί δρυμῶνας, πυρκαϊάν τήν πολύφλογον, τῇ πρός ἡμᾶς σου θερμῇ, κατάπαυσον εὐνοίᾳ.

Πολύφθορον ἐπῆλθεν, ἐν τῇ σῇ κληρουχίᾳ τό ἀναφθέν ἤδη πῦρ, καί πάντα διατρέχει,

φορᾷ τῇ τοῦ ἀέρος, λόχμας δάση τε σύσκια, ἀλλά τήν ῥύμην αὐτοῦ, ἀνάκοψον Παρθένε.

Θεοτοκίον

Ἁγιάσματος κρήνη, ὅ εἰργάσω Παρθένε ἁγίασμα νοητόν, τό Ὄρος τό τοῦ Ἄθω,

τόν εὐαγῆ σου κλῆρον, πάσης βλάβης καί θλίψεως, καί ἐμπρησμῶν φθαρτικῶν, ἀπήμονα συντήρει.

Ὠδή η΄. Τόν Βασιλέα.

Ὕδατι Κόρη, τῶν δαψιλῶν οἰκτιρμῶν σου, καταδρόσισον ἡμῶν τάς διανοίας,

τάς φλογιζομένας πυρί τῆς ἁμαρτίας.

Στιβάδας δένδρων, ἀποτεφροῦσα Παρθένε, ἐν τῷ κλήρῳ σου φλόξ ἡ δενδροπήμων,

τῇ σῇ ἐπεμβάσει, κατασβεσθείη θᾶττον.

Ὄρος Κυρίου, πεπυκασμένον τῇ δόξῃ, τό περίβλεπτον καί εὐαγές σου Ὄρος,

ἐμπρησμῶν παμφλέκτων, ἀεί Παρθένε ῥύου.

Θεοτοκίον

Νομάς φλογώδεις, πυρκαϊᾶς τῆς παμφθάρτου, καταπράϋνον Παρθένε Θεοτόκε,

σώζουσα τῆς τούτων μανίας τόν σόν κλῆρον.

Ὠδή θ΄. Κυρίως Θεοτόκον.

Κομῶντα εὐθαλείᾳ, δάση καί δρυμῶνας, τῇ σῇ προνοίᾳ Παρθένε διάσωσον,

τῆς ἀπειλῆς τοῦ παμφάγου πυρός δεόμεθα.

Ὁρμῶσα ἀκαθέκτως, φλόξ ἡ παντοφάγος, ἐπί δασῶν χλοερῶν διεκκέχυται·

σύ οὖν Παρθένε ὡς οἶδας ταύτην διάκοψον.

Ρυσθείημεν παντοίας, βλάβης καί μανίας, καί ἐμπρησμῶν φθαρτικῶν Θεονύμφευτε,

οἱ ἀκλινῶς πεποιθότες τῇ ἀντιλήψει σου.

Θεοτοκίον

Ἡ ποίμνη σου Παρθένε, ἐν πάσῃ ἀνάγκη, ὡς νοσσιά καταφεύγει τῇ σκέπῃ σου·

σκέπε καί φύλαττε ταύτην ἐκ πάσης θλίψεως.

  

Τό Ἄξιον ἐστίν καί τά μεγαλυνάρια.

Τήν τόν πάντων Κτίστην καί Ποιητήν, τέξασαν ἀφθόρως, κόσμον σώζοντα ἐκ φθορᾶς,

τήν ἐκλελεγμένην, πρό πάντων τῶν αἰώνων, τήν μόνην Θεοτόκον, ὕμνοις τιμήσωμεν.

Θρόνε ἡλιόμορφε τοῦ Θεοῦ, Ὑπέραγνε Κόρη, ἐνσκηψάσης πυρκαϊᾶς,

πρόφθασον καί ρῦσαι, τήν εὐαγῆ σου ποίμνην, θερμῶς ἀνακειμένην, τῇ προστασίᾳ σου.

Χαῖρε τῶν Ἀγγέλων ἡ χαρμονή· χαῖρε τῶν ἀνθρώπων ἡ σωτήριος προσφυγή·

χαῖρε ἡ τοῦ Ἄθω, κηδεμονεύς γλυκεῖα, καί ἔφορος καί σκέπη, Θεοχαρίτωτε.

Πῦρ ἡ δεξαμένη ἐν τῇ γαστρί, τῆς Ὑπερουσίου, Θεαρχίας ὑπερφυῶς,

σβέσον Θεοτόκε, τῇ αὔρᾳ τῆς σῆς δόξης, φλόγα πυρός ἁφθεῖσαν, τῇ κληρουχία σου.

Πᾶσαι τῶν Ἀγγέλων αἱ στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Ἀποστόλων ἡ δωδεκάς,

οἱ Ἅγιοι Πάντες, μετὰ τῆς Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν, εἰς τὸ σωθῆναι ἡμᾶς.

 * * *

 

---

Ἦχος β´. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου.

Δέξαι Θεομῆτορ εὐμενῶς, τάς ἱκετηρίους δεήσεις, ἅς ἐκ βαθέων ψυχῆς,

πίστει ἀναπέμπομεν τῇ σῇ χρηστότητι, καί πυρός πάντα φλέγοντος,

ἀνακεχυμένου, ἐν τῇ κληρουχίᾳ σου, παῦσον τό ὅρμημα· σύ γάρ ἀρραγής προστασία,

καί ἐν συμφοραῖς καί κινδύνοις, πέλεις βοηθός ἡμῶν σωτήριος.